Stanęła w gardle i ściska,
przeszkadza, boli, uwiera,
tęsknota za wszystkim co polskie,
w każdym momencie doskwiera.
I niby słońce to samo
i księżyc świeci ten sam,
a jednak serce me płacze.
– czasami wszystkiego dość mam!
Tęsknotę nie sposób przeliczyć
na żadną obcą walutę.
Kiedyś nie znałam nostalgii,
lecz teraz już znam jej nutę.
Wychodząc na balkon patrzę
na wschód, gdzie słońce wstaje.
Zbyt blisko mój wzrok dosięga.
Nie widzę Cię Polsko. Tęsknię za krajem.
Za mową ojczystą tęsknię,
za szarym zwyczajnym życiem,
za problemami dnia codziennego.
– po prostu za polskim byciem.